Weekmarkt

Het verhaal

Aan ringen vastgeketend staan gespannen

zeildoeken op rij. Kabels kruipen uit

de stoppenkast, kronkelend over het klinkerplein,

gekoelde marktwagens in.

Door de keel rollen aanhoudend auto’s

de parkeergarage vol. Ondergronds zoeken

vroege kopers trappen, lift en uitgang op.

Buiten slenteren ze in rijen

langs kraam en reuzenparasol

voegen uit en schuiven in een groepje

dat reikhalzend te wachten staat en onderwijl

een hand op de verkoren koopwaar wachten laat.

Onrustig wordt gewrongen; een duw.

Een blik geeft antwoord. Een spier spant

aan. ‘Wat mag het wezen?’

Groentesoort wordt in kisten

bij elkaar bewaard. Klanten betasten,

knijpen, draaien, leggen terug.

Tussen appel- en spruitjeslucht

verbergen naakte vingers

aan wollen handen

vliegensvlug per twee of drie

de citrusvrucht in plastic tas.

Achter camembert plus edammer

in een geur van blauwschimmelkaas

weegt de koopvrouw digitaal,

telt haar hoofd euro’s onnarekenbaar

op en glimlacht

haar mond onweerstaanbaar

tot gatengatenkaas.

Op kniehoogte hangen tassen

daaruit pluimen prei en wortelloof,

erin is in papier gerold

gerookte makreel tussen hengsels

overeind gezet.

Ze bulkt en bolt; de tas

kan niet meer

valt bijna parkeervloeren diep

lekken in het plafond

terwijl de draagster uien morsend

een nieuwe haring eet.

Het donzen deuken van portefeuilles

met een vette ledergeur

draagt nog sporen van de ondergrondse strijd

tussen gemeente en nieuwemarktwinkeliers.

Zeeman verkoopt steeds onstuimig

jassen, ondergoed, terwijl

de marktman zwijgend aan haken

wit karton

van LINGERIE ontdoet.

Stoffenman met band en linten

schuift listig zijn kraam ineen,

rolt dan zijn handel rijdend op

en passeert een spuwende keel

waaruit klantenauto’s huiswaarts keren

als weer een maandag

in de avond

verdwijnt.

Foto: Weekmarkt in Roosendaal, collectie West-Brabants Archief.