Kasteel te Wouw

Het verhaal

‘Ik bid u,

Haus des WOVDE mijn omvangrijk lief

herinnering uit lang vervlogen levens,

laat mij u zien,’ zo bad ik onderweg.

Ik fietste er opgewonden

door wind en regen heen. Ze gaf niet thuis,

geen ramen in het duister. Niets te zien dan nat

gras, hagen en wat struiken.

Haar liefde ongrijpbaar, van een platonisch soort,

brengt zij evengoed mijn genot tot torenhoogte.

Met haar ronde dikke muren en grachten heerlijk diep

verleidt ze mij tot omgang

op de houten weergang langs vijf torens

naar een neergang; vanaf de kantelen val ik

mistroostig

haar gedempte gracht in.

Hoop gloort in de kasteleinswoning bij de eerste poort

daar klokt de wijn, klinken kroezen en smeken beden:

omfloerst met toekomstdromen leggen de heren van

de stichting ‘Kasteel Van Wouw’

haar begeerlijke fundamenten voor eeuwig bloot;

zodat ik na het fietsen voortaan cultuurhistorisch en

verantwoord mijn lief achter hagen en wat struiken

waarlijk beroeren kan.