Menu

Een kooltje gestoofd

Het verhaal

Het joar was al een eel eind gevorderd, de gewassen op de velden waren aon ‘t rijpen of waren gereed om geoogst te worren. Vor Sjef kwaam nou ok de tijd aon om te oogsten, hij moes wel vanwege den aarmoei in uis. As ie s’aovonds gieng peure aar ie z’n maoltje al uitgezocht, hij wies in ‘t donker precies waor ie moes zijn. Erpels da waar nie zo moeilijk, as die gerooid waren mochte de velde afstruine om ‘t restaant wa waar blijve ligge zomar bij mekaor te sprokkele. Mar ja van unne drogen erpel alleen blijfde ok nie lang op de poot, dus vulde hij da nogal eens aon mee ‘n kooltje, wa prei of ‘n paor kilo juintjes. Nou waren er bij d’n burgemeester van verschillende boere toch nogal wa klachte binnegekomme dat er op de velde zo nogal es ‘t een en aander uit gedaon wier. De burgemeester aar PUC Verholen ontbooien en ‘m meegedeeld dat ‘t tijd wier dat ie is mee resultaote kwaam, want dat da zo nie langer kon. Hij aar genoeg aandere dienge aon zunne kop die belangrijker waren dan naor da gezever van die boere te luistere. Vor PUC Verholen was ‘t dus nou ok den oogste tijd om te gaon oogste, hij wies wel wie dat ie moes emme, da waar zo gepiept, wacht maar af. Dan zou ie in oogst eige persoon bij de burgemeester gaon melde dat den onverlaot gesnapt waar en zun verdiende straf zou krijge. Hij hoefde alleen mar Sjef Houtepen te volgen, wanneer die mee z,n bootje weg waar en in de nacht naor uis gieng waar ‘t een kwestie van op de loer liggen en pakken. Het zal drie weken laoter gewiest zijn dat de PUC onze Sjef in ‘t snotje kreeg. Heel den laoten aovond tot in de nacht aar Verholen as ‘n terrier op zunne buik in de slootskaant gelege. Neie dan kende de burgemeester Verholen nog nie. Vanaovond moes ‘t gebeure, dan zou ie da manneke wel eens schere, ‘n kopke kleiner maoke. Stele van ‘t laand da waar ‘n zwaor misdrijf, daor gieng de den bak vor in en nie te weinig ok. Het zal een uur of twee in de nacht gewiest zijn da Verholen ‘t geluid oorde van het geplons van roeispaone en jawel daor kwaam as ‘n schim Houtepen aongeroeid. De PUC laag in de sloot vlak bij ‘t kreekske waor Sjef z’n bootje vast gieng maoke. Voorzichtig Kwam de PUC overeind om ‘t een en aander goed te kunnen aanschouwe. Hij zag de Sjef alles op z’n fiets binne en te voet ‘t kleipad af sukkele. De PUC bleef em op gepaste afstaand vollege, steeds wegduikend in de sloot as ie docht dat Sjef om zou kijke. Na ongeveer driehonderd meter bleef Sjef plotselieng staon, neffe ‘n veld mee prachtige rooie kole. Hij keek naor lienks, naor rechts, achterom, niks te horen of te zien de kust waar vrij. Verholen kon zien dat Sjef z’n fietstasse openmaokte, voorover bukte om naor zijn idee en inzicht de nodige kolen af te snije. Hij moes nie te snel tot arrestaotie over gaon, eerst moest er voldoende bewijs in die tasse zitte. Nadat Sjef zo’n keer of tien gebukt aar kon Verholen z’n eige nie langer mir inhouwe. As n’ duveltje uit n’ dooske stong hij ineens voor Houtepen en riep wa zijn da allemaol vor streke, wa stao de daor te doen. Da ziede toch wel zee Sjef dak ier staon te piese, waant da fietst zo moeilijk mee ne volle blaos. Volle blaos, volle blaos zij de PUC, laot me mar is in oew fietstasse kijke wa dagge daor allemaol in ed zitte. Daor hoefde gij nie in te kijke zee Sjef da kan ik oew zo wel vertelle, daor zitte heel veul kole in. Ge wit da ge van ‘t laand nie meugt stele, ge krijgt n’ bekeuring vor diefstal. De PUC triomfeerde, hij genoot hiervan tot in het diepste van z’n ziel, nou zouen de burgemeester en de boeren wel aanders praoten, hij aar et em toch maar gelapt om dieen duvelse Houtepen er bij te lappen. De PUC pakte zijn boekske om alles op te schrijve. Sjef gaaf overal antwoord op, bleef ontzettend kalm en beleefd. Voor de PUC kwaam da over asdat er een geslaogen hond voor em stong Ziezo zee de dienaar der wet, en nou zulle we as bewijs de spulle mar es in beslag neme. Zijde nie een bietje voorbaorig meneer Verhole. Hoezo voorbaorig, hoezo voorbaorig klonk ‘t geirriteerd, nou nog praotjes emme ok. As ik in men recht staon mag ik praotjes emme zoveul as ik wil zee Sjef. Edde toevallig ok nog ‘n zaklaamp bij, dan zou ik eerst mar es bijlichte en op ‘t veld kijke wat hier groeit. Verhole pakte zunne zaklaamp scheen op ‘t veld en riep rooie kole, niks as rooie kole of zijde kleurenbliend Houtepen ge egged toch goed gezien, rooie kole. En omdat de gij da zo goed kunt en nie kleurenbliend bent meude ok nog is in mijn fietstas schijne. Verhole richte zijn lichtbundel in de tas van Sjef, en wa zien we nou meneer Verhole. Het gesprek werd een beetje formeel daor laot op den aovond in ‘t veld, ze giengen elkaar met meneer aonspreke. Juist meneer Verhole goed gezien witte kole, witte kole sprak de Sjef tergend langzaom, en gin rooie kole. En as hier nou niks as rooie kole staon en gin ene witte hoe kan ik dan rooie kole gestole emme. Ik kan veul meneer Verhole, mar tovere is me nog steeds nie gelukt, ak da toch is kon, dan zou de wereld er veul aanders uitzien meneer Verhole. Sjef voelde zich staark, ijzerstaark op da moment. Dan edde ze ergens aanders afgesneje. Da klopt ok al wir, die em ik afgesneje op ‘t veld van boer de Wit op den Boonhil en daorna em ik ze keurig afgerekend, da kunde gaon naovraoge. Sjef aar inderdaod vier kole afgerekend bij den boer, mar aar in ‘t donker er nog mar vier extra afgesneje en nie afgerekend, mar da hoefde dieen stomme Verhole tenslotte nie te wete. Briesend ging onze diender ervandoor in de donkere aovond en Sjef fietste naor huis, het leek wel ofdat hij over de wolken fietste. Zachtjes floot hij zijn liedje :

Ik heb hele grote bloemkole, bloemkole, O wat zijn ze groot. Toch zou dit nog nie de leste aonvaoring zijn.

Informatie
  • Gepubliceerd:
    26 juni 2017
  • Auteur:
    Drieske Poppe
  • Periode:
    1960 - 1969
  • Trefwoorden:
    Dialect, Misdaad
  • Dit verhaal speelt zich af in:
    Roosendaal

Samen beleven we meer

Reacties op dit verhaal

Er zijn nog geen opmerkingen

Plaats zelf een reactie
over dit verhaal