Plasje doen

Het verhaal

Vrouwenhofconcerten. Elke zomer een reeks van openluchtconcerten op de woensdagavond met heel veel verschillende artiesten in een heel ontspannen omgeving en sfeer; en nog gratis ook. Ik ga er graag naartoe. Een keer tijdens de pauze moest ik plotseling plassen. Ik ben namelijk hartpatiënt met plasmedicatie, welke plotseling een intense drang veroorzaakt. Ik kon de ene plasvoorziening bij dit evenement door de afstand en drukte niet meer bereiken.

Ik ben toen snel, want er moest geloosd worden, naar een plek gegaan in het park. Heb ondanks de intense druk naar een onschuldige plek gezocht en die was er buiten de menigte op zandgrond in het park, uit het zicht. De bebouwde kom was tenminste 40 meter verder; gescheiden door parkgrond, een dikke hoge muur en diepe tuinen van de kapitale huizen aan de overkant van de muur.

Toen ik eindelijk kon plassen, werd ik gestoord door een politieagente die me niet uit liet plassen. “Mijnheer, u moet stoppen, U bent aan het wildplassen. U krijgt een bon.” Beste lezers, al druppelend probeerde ik de mevrouw uit te leggen dat ik hartpatiënt was met de al eerder vermelde symptomen. Want ik doe het dan namelijk meteen in m’n broek. De agente luisterde amper en was de bon al aan het schrijven. Ik heb volledig meegewerkt met het identiteitsbewijs en het geven van informatie.

Beste lezers, Ik keek wanhopig met m’n natte broek in de omgeving. Daar stond een mijnheer te kijken. Ik zei: “Mijnheer, mijnheer, wilt u mijn getuige zijn, want sta hier toch op een onschuldige plaats.” Dat kan ik niet doen, zei de mijnheer want ik hoor bij die mevrouw. Hij luisterde ook niet naar mijn argumentatie. Zijn opmerkingen waren: de mensen hebben last van u; denk toch aan uw hart; u moet zich niet zo druk maken. U hebt er gewoon de pest in omdat u een bon krijgt.

Beste lezers, hopelijk vat u het dat het me hoog zat; vandaar deze emoties, zowel van de politie als van mij: “Mevrouw waarom gaat u geen boeven vangen? Mevrouw, bent u nu trots op uzelf om zo uw geld te verdienen?” Antwoord van de mevrouw was: wij vangen boeven.

Ik heb de toeschouwende mijnheer gewezen op het feit dat het aanwezige zwerfvuil waarover ik struikelde toen ik zo nodig moest plassen, aanwezig was omdat de bezoekers het verzoek negeerden om geen drink- en etenswaren mee te nemen aangezien de toegang gratis was. Zij laten dit zomaar achter hun gat liggen. De mijnheer liet me merken dat ik me daar niet druk over hoefde te maken want dat werd de volgende morgen om 7.00 uur al schoongemaakt.

Beste lezers, u moet me goed begrijpen, ik ben hartpatiënt en ik voelde me zo ongelukkig met m’n natte broek dat ik zei: “Bravo, u hebt gescoord; als er direct een ambulance nodig is, is die misschien voor mij.” Ik ben na afloop van het concert naar de uitbater geweest van de enige toiletvoorziening. Hij bevestigde mij de drukte, want zijn voorziening liep op dat moment over en ik had in de rij kunnen gaan staan.

Beste lezers, ik heb de menselijke kant extra belicht, omdat het alle schijn heeft van willekeur, want na afloop van het evenement maakten tientallen mensen gebruik van het park om hun natuurlijke behoefte te doen. Er was geen handhaving, waardoor mijn onschuldige plek geen onschuldige plek meer was. Verder ben ik tijdens het naar huis gaan op het voetpad in het park diverse keren door fietsers zonder licht bijna ondersteboven gereden. Er was geen handhaving.

Beste lezers, ik eindig met een smartelijke zucht: Waarom ik? Per slot van rekening heb ik niet voor niets nog nooit eerder een bon gehad. Ik vind dat we ons redelijkerwijs aan regels, die worden opgesteld, moeten houden; tenzij er omstandigheden zijn die dat onmogelijk maken. En dan moet je met ambtenaren in gesprek kunnen gaan en beargumenteren waarom je handelt zoals je doet zonder de angst dat je een nog groter bedrag moet betalen omdat je je verweert.

Beleef het in Roosendaal