Ook een heel grote knoop in mijn buik

Het verhaal

We zijn even de stad in geweest om onze zaterdagboodschappen te doen en besluiten om neer te strijken op het terras van café De Moriaan. Het Tongerloplein, in onze ogen zo ongeveer het mooiste stukje Roosendaal, ligt in de volle zon en de bloesems aan de immense bomen staan op openbarsten.

Meestal komen de eerste bezoekers zo rond een uur of vier, maar nu loopt het om twee uur al storm. Het is vandaag dan ook een bijzondere dag: het is Down Syndroom-dag en daar wordt in De Moriaan op een manier aandacht aan besteed, zoals dat alleen daar kan. Rutger en al die andere kinderen met het Down Syndroom zijn er vandaag de baas. De dag is opgezet vanuit de Roosendaalse afdeling van de Down Syndroom-stichting. Ouders en alle anderen die dat willen, kunnen zich uitgebreid laten informeren of zomaar eens lekker bijpraten.

Rutger krijgt een echt oberschort voorgebonden en vanaf dat moment is De Moriaan van hem. Hij houdt een openingstoespraak, zet zijn twee jongere broertjes aan het werk en gaat rond met de hapjes. Dan krijgt hij mij in het oog. Ik ben voor hem ‘het vriendinnetje van Aad’. Aad en Ingrid zijn al vanaf zijn geboorte bijna negentien jaar geleden zijn onthaalouders. Alleen, Ingrid is er sinds deze week niet meer. Ze is overleden na een slopende ziekte zoals die smerige kanker wordt genoemd. Rutger maakt kleurrijke kunstwerken en die hangen vandaag in De Moriaan. Op een tafel liggen zijn kleurpotloden en zijn schetsboek. En daar prominent tussenin staat de foto van Ingrid. Tranen natuurlijk. En Rutger ziet dat. ‘Je bent verdrietig’, constateert hij. ‘Ik had van de week ook een heel grote knoop in mijn buik. Dat was voor Ingrid, zei mama.’ Dan rent-ie weer weg, want hij moet de loterij gaan verrichten en hij moet nog een keer rond met de hapjes.

Ik blijf staan, met de knoop in mijn buik.