Ik weet het nog goed. Ik was nog een kind. Als we op woensdagmiddag of in het weekend vrij waren, gingen we wandelen. We liepen graag tussen de weilanden, die vol maïs stonden, naar het bos. Het was een lange zandweg met allemaal kiezelsteentjes.
Als we gevallen waren, dan pakten we een kiezelsteentje en legden dat neer op de plaats waar we gevallen waren. Dus steeds als we gingen wandelen, kwamen we voorbij die plaats en zagen we ons steentje liggen.
Tot dat een paar jaar geleden werd besloten dat de weilanden bebouwd moesten worden. Alle boeren die er woonden, moesten weg. Zelfs de boer die aan de rand woonde en bij wie we altijd eieren en groente gingen halen, moest verhuizen. Ook het gezin met twee jonge kinderen werd gevraagd om weg te gaan. Ik weet nog dat ze vertrokken en een paar weken later zag je dat ze de boerderij kwamen slopen met een sloopauto. Het was een harde klap en de hele boerderij viel uiteen. Overal lagen brokken van het huis, waarvan steeds wat stukken werden meegenomen.
Zo had ik nog enkele maanden de tijd om over de kale vlaktes te lopen. Ik kon mijn herinneringen op foto vastleggen. Ik was blij dat ik dat gedaan had, want een week later zag ik al een paar kranen die met graven begonnen waren. Ook vrachtwagens kwamen goederen lossen.
Na enkele maanden zag je zelfs de eerste stenen vanuit de grond opkomen. Langzaam maar zeker veranderde het uitzicht. Van een mooi uitgestreken landschap naar een bebouwde woonwijk. Waar nu de kinderen volop buiten spelen. In de speeltuintjes die in de wijk liggen. Of je ziet een hond rennen op het gras. Ook zijn er nieuwe wegen, waar straks nog een bedrijventerrein naast zal komen…
Samen beleven we meer
Reacties op dit verhaal