Struweel te R.

Het verhaal

Groen

loopt langs de Molenbeek

meanderend de stad in;

plantenlint dat traag naar water

glooit. Boven bollen kruinen

over daken en koelte,

haar schaduw, schuift

de zomerstraten in.

Zo groen nog steeds mijn stad.

De parken verbergen al tijden lang met loverdak

stenen delen van de stad en strelen kerktorens.

Een zwarte zwaan zwemt langs de waterkant.

De oude vrouw in de koele schaduw rouwt,

nauwelijks zichtbaar. Zij strooit brood en ziet

met eigen ogen een eeuwig liefdesspel,

zo laat al, aan haar voorbijgaan.

Over mijn stad een ooievaar.

Kind

wuift in de wandelwagen

ver nog voor de parkbrug;

mensen schuiven bij een zwarte auto

aan de overkant. Hoewel

nu dicht had de oude vrouw

parkgroene ogen.

Balsemien bedauwd.

Ook mijn stad leeft en sterft.