Wij schreve vroeger op school mee’n griffel en ‘n lei.
Och, we wiese nie beeter, ‘t òòrde d’r gewóón zomar bij.
En schrijve in zuiver Nederlaans naotuurlek, da moes zo.
Ge kreeg ‘t dikkels mee Sientereklaos as ‘n kedo.
Agge ‘n foutje gemaokt aar mee schrijve op oew leike,
Konde t uitveege mee ’n spòònske, gekocht bij ‘ne leurder uit ’t Eike.
’t Gebeurde ammaol in d’èèrste klas van de laogere school.
“Orde en tucht” en òòns best doen, da waar daor ‘t parool.
’n Jaor laoter, in de tweede klas, en toen agge wa gróóter wier,
Mòògde gaon schrijve mee ienkt en kroontjespen op papier.
Van òònze school mééster moese we schòòn schrijve.
Agge ‘t nie goed dee, dan moeste om vier ure nao blijve.
En dan inééns ‘n geknoei, ‘n blaauwe ienkt vlek op oe haand,
Die al wa ge mooi geschreve aar, medèèn haolde uit z’n verbaand.
Ge waar ok de klos mee ‘n ienkt vlek op oe trui of bloes,
Want agge thuis kwaam, dan zee òòns moeder wir oe ‘t moes.
‘t Waare dikkels blaauwe vlekke en slordige penne trekke,
Waorin agge sewijle ok d’n aord van de méins kunt ontdekke.
Òònze mééster aar da zo in de gaote in ‘t begien van ‘t schooljaor.
Vor straf in d’n oek staon, meej oe haande omhòòg, echt waor.
At ‘r jeene in d’n oek moes staon, die agge nie mòòg, aare me leut.
Lache en proeste deeje me dan mee d’n eele reutemeteut.
D’n “oekstaoner” maokte z’n eige dan kwaod, omda me ‘m uitlachte.
En ij aar zeker op dieje mement tog eel aandere gedaachte.
Òònze mééster docht ‘r ‘t zijne van, ij òòrde en zaag da wel.
Om twaolf ure kwaam de verlossing, dan gieng de schoolbel.
Buite wier ‘r dikkels gelijk mar afgerekend mee ‘n gevecht.
En op zo’n manier dan d’r d’n “oekstaoner” medeen beslecht.
Vertelle da kon òònze Hoofdmééster, eel schóón.
En wij moese dan goed lùistere, dóód gewóón!
Om ’t naoderhaand, wa ge ‘r nog van wies, op te schrijve.
Wieste nie veul mir, dan waar ‘t wir mar ‘s nao blijve.
Mar al meej al, ‘t waar tog ‘nne schóóne mooje tijd!
Zo schóón, da ‘k de jeugd tegewóórig sewijle benijd!
Samen beleven we meer
Reacties op dit verhaal