We leerden gedwee op school rekenen.
En ook heel leuk som wijle tekenen.
En hoe moeilijk ook, onze Nederlandse taal.
Maar dat konden ze niet allemaal.
De Meester leek een geleerde man.
Toch dacht hij er soms het zijne van.
Met griffel en lei leerden we schrijven.
Van pen met inkt en papier moesten we afblijven.
In de vijfde klas, lagere school, stelde ik ooit een vraag.
Onze Meester Van der Zande, dat zag ik, had dat niet graag.
Het was voor mij een interessant onderwerp, nl. natuur.
Hij vertelde enthousiast over de ijskappen, vol vuur.
De Groenlandse en Antarctische ijskappen.
Volgens onze Meester, de twee grootste.
Maar zegt hij “over 1000 jaar zijn ze ontdooit!”
Een klasgenoot, ene Jan, vroeg heel verstrooid,
“Maar Meester, duurt dat nog lang?”
“Ach Jan”, zei onze Meester, “maak je niet bang.”
Ik vroeg me af hoe hij zover vooruit kon kijken?
Ja, en met zulke woorden kon hij mij niet bereiken.
Toen ik het meester dan ook vroeg, werd hij boos.
En wierp me een vurige blik toe, o zo tactloos.
Hij leerde ons het ABC en cijfers 1-2-3.
Iedereen kreeg dat echter niet onder knie.
Maar met harde woorden en aanwijsstok De Lat.
Sprak hij luid : “dit is dit en dat is dat!”
We hadden maar doodgewoon te luisteren.
Was het niet naar onze zin, dan maar fluisteren.
Van ouderavond of gesprekken was geen sprake,
Zodat we de hand dikwijls in eigen boezem staken.
Problemen werden opgelost ter plekke.
Met strafwerk en schoolblijven zonder mekken.
Eenmaal thuis gekomen er niet over klagen,
Want dan volgde direct naar bed, zonder verdere vragen.
In de jaren 1950, die goeie ouwe tijd,
Was er haast geen sprake van haat of nijd.
Van Meester Luijkx kregen we zang en muziekles,
Dit alles gebeurde gewoon zonder enige stress.
We lieten het ons allemaal welgevallen.
Omdat er nog niet veel uitgedrukt werd in getallen,
was het meteen aanpakken, niet zeuren of dralen.
Sommige ‘zangers’ zag men er stevig van balen.
Die werden door onze meester heel snel opzij gezet.
Met een handgebaar, aan de kant ermee, zonder verlet.
Meester Borghouts kon mooi spannend vertellen.
Over Puk en Muk en Arendsoog met zijn gezellen.
Ach, elke Meester had zo zijn kwaliteiten!
En wij als jongens ook onze rariteiten!
Het Hoofd der School was Meester Frie van Hooydonk.
Hij behoorde tot de Top van ons Kalsdonk.
Op zijn manier hield hij ons zootje in bedwang.
Zeker als hij op ons afkwam, werden we al bang.
Samen beleven we meer
Reacties op dit verhaal