Roosendaal bij benadering

Het verhaal

Als ik over de snelweg uit

oost of west

de plaats nader,

in een geluidsgoot van verdacht bruin,

zwijgt mijn autoradio of gromt.

Ik wil dromen dat het lokale leven

kleurrijk wordt

door wat de grijze teletoren

over bewoners uitstort.

Erger nog,

als ik uit het noorden

naar de stad toe rijd

hoor ik hoe

vanaf grauwe industrieterreinen

klauwen uit stalen dozen

een eeuwenoude kapel

aan een schaduwrijke laan

blijvend verdringen;

toonbeeld van

stadse expansiedrift.

Vanuit het zuiden

een kerkdorp voorbij

over gloednieuw asfalt

langs maisvelden

door zinderende hitte

voorbij bosschages en vlakke waterkant

met blauwe luchten en groene bomen

gloort

een natuurrijk stadsgezicht.

Zo ligt mijn plaats, mijn geboortegrond

en later

nog mijn stervenslucht

als een onmogelijk gehucht,

dat ik levenslang

niet anders

dan liefhebben kan.

Foto: Renovatiewerkzaamheden wandel- en fietsbrug over de Watermolenbeek, tussen de Kroevenlaan en de Chaletberg. A.F.A.M. Gabriëls, collectie West-Brabants Archief.