Toen ik 7 jaar waar verhuisden we van de Spoorstraat naor de dr. Ariënsstraot vlak bij de Fatimakerk. We woonden der aamper of de pastoor kwaam op uisbezoek. “Die twee oudste jongens lijken me goede misdienaars”.
De volgende dag al stongen onze Jan en ik bij de koster om misdienen te leren.
Moeilijke teksten zoals mea culpa, mea culpa….. en ’t confiteor. Daogelang liepen we dur d’n uis latijnse teksten te brullen en gatver nao ’n paor weke kwaam ’t eruit of we nooit aanders gesproke aare.
Ok moese we lere oe we ’t boek om moese draoge en waoter en wijn in de kelk moese giete. (Veul wijn en ’n bietje waoter).
We aare alles gauw onder de knie en binnen ’n paor weke diende we mee z’n tweeë de mis. Meestal die van 7 uur.
Natuurlijk leerde we de priesters goed kenne, mar ’t probleem waar dadde daor ok bij te biechte moes. Iedere eerste vrijdag van de maond.
Och ge verzon zo is wa bij mekaor en meestal kwaamder vanaf mee ’n paor weesgegroetjes. Totdat ik docht da’k ’n doodzonde aar begaon. En dan meude nie mir ter communie. Ik aar m’n diengus wa langer vastgeouwe dan nodig waar vor te plasse. Bij de eerstvolgende keer dorf ik ’t niet te zegge. Mar ik dorf ok nie meer naor de communie.
De volgende eerste vrijdag mee lood in me schoene naar de kerk. In de biechtstoel bij de kapelaon.
Na nog wat verzonne zondes kwaam ’t eruit: “ik em onkuisheid begaon” Het bleef even stil en toen: “Och manneke, da kunde gij elemaol nie, één weesgegroetje en gao mar lekker speule”. ‘T waar ne goeie dieje kapelaon.
Daornao, kunde begrijpe: nooit meer onkuisheid begaon.
Samen beleven we meer
Reacties op dit verhaal