Jan Mol denkt nog vaak terug aan de marechaussees die tijdens de mobilisatie vlakbij zijn ouderlijke woning in een wachthokje zaten: “Wij woonden aan de Dwarskaai 1, pal aan de schuiven, daar waar nu dat mooie appartementencomplex staat. Ons huis stond op palen. Dat voorkwam dat er scheuren ontstonden als de stoomtreinen voorbij kwamen. Die treinen vertrokken bij het station en kwamen pas goed op gang ter hoogte van ons huis.
Tijdens de mobilisatie stond daar een wachthokje voor de marechaussees. Nou, die mannen hadden het zwaar hoor. Vooral in de winter was het er ijs- en ijskoud. Mijn moeder gaf die mannen daarom regelmatig een bak koffie of een kom soep. En dat werd gewaardeerd. Want toen mijn moeder een tijdje later geopereerd moest worden in het Charitasziekenhuis, kreeg ze een grote bos bloemen van overste De Jager en zijn mannen.
Even later brak de oorlog uit en zijn veel van die marechaussees naar onder meer Engeland gegaan. De meesten hebben we nooit meer gezien, maar die bos bloemen zijn we nooit vergeten.”
Samen beleven we meer
Reacties op dit verhaal