Het zwakke geslacht

Het verhaal

Al fietsend door de bosrijke omgeving van Brabant zochten mijn vrouw en ik een bankje, om wat te rusten en wat te drinken. Veel bankjes waren al bezet en eindelijk toen we de moed bijna opgegeven hadden, zagen we een bankje waarop twee wat oudere dames gezeten waren. Op mijn vraag of we er gewoon bij mochten zitten, was hun antwoord; ‘We zen maer gewone menskes en dur is plek zat’. Ze schoven wat op en wij namen plaats naast de dames. Ik keek even zijdeling naar de twee en vroeg hen hoe ver ze wel niet gefietst hadden. Ze antwoordden in het dialect, ‘Neen, niet ver want wij komen hier uit de buurt’, en ze noemde een naam van de straat en de plaats waar ze woonden. Ik antwoordde dat het mij bekend voorkwam, en al gauw was het ijs gebroken en kwamen de verhalen los. Op een vraag van mijn vrouw, of dat ze niet moe waren van het fietsen, antwoordde het nogal pittig uitziende vrouwtje: ‘neejt jong tegenwoordig kunne ze nie meer fietsen. Dan wij vreuger das zo un tien jaare geleeje, dan reeje van Sint Willibrord naer de camping bij ut Zilvermeer ge wit da wel bij Mol in Bels, das pakweg zoon zeuventig kilometers, en ik waer deur ok al zeuven en zestig ziede. Op een van ons leste tochten gieng munne vent mee, ik zee nog tegen um zoude gij da wel kunne, af en op nun vrijdag vertrokken wij, het rengelde flienk maer ge most er toch heen. We aare zo hun tien kilometer gereeje, toen menne vent nun lekke baand kreeg. Hij zette zunne fiets ondersteboven en hij zou hem wel effe repareren, zo gezeed, zo gedaen en wij alweer verder na vijf kilometer, waer zunne baand weer leeggelopen, en vroege we bij nun boerderij om un teiltje water en nun geife fietspomp. Ik zal dieje baand zelf wel is maeken, waant gij kunt deur niks van, waardat hij op antwoorde: ‘ut waer nun zwaarste bienneband zoda ik ut gatje nie kon vienne’.

‘Afen, het wier gemakt en wij weer op ons fietske, ikke op de kop de wiend gef van veuren, menne vent aen ut wieltje en om de paar honderd meter maer weer kijken ofdat ie wel kon volgen, en naer un poosje zaag ik dat ie achterop geraakt waer. Ik stapte af en vroeg wat deur gaande was, waant ik rij toch niet zo haard, ‘nauw’, zeet ie, ‘ge mot goed begrijpe dak van heel de wienter munne fiets nie gezien em’. Dan edde nie goed gekeeke munne jongen waant hij stond ut heel jaar in de schuur en ge bent deur altijd nevenaf gekomme, waarschijnlijk bedoelde hij dat ie nie veul gefietst aar. Ik zeg allee gij rijdt voorop dan gifde ut tempo maer aan, dan witte precies oew haard da ge kunt rijje, nauw da ek geweette ik viel mekaant van mun fiets zo langzaam gieng da, en hij maer veul staampe en kreunen mens ge wier deur nie goed van. We kwamen uiteindelijk toch in de Mol aan, en hie viel zo van zunne fiets op de grond, ik heb um opgeraapt wa afgewassen en um op zun bed geleed. Ik zen ut eten gaan klaarmaken maer hij aar dur helemaal gin trek in, en gieng zunne grote tuk ja zelfs tot dun andere marige zo moej waer ie. Ut waer zo aarig dat de buren van de camping kwamen vragen ofdat er toch niets aarigs gebeurd as, nauw ziede maer us weer da ouwerdom o knie alles zegt’.

Wij namen met een vriendelijke groet afscheid en beseften dat wij beiden nog wel een paar jaar mee zouden kunnen doen.