Frank en Karin Roks hebben voor alles een creatieve oplossing

Het verhaal

Het leuke van je werk als journalist is dat je heel veel, hele verschillende mensen tegenkomt. Bijvoorbeeld tijdens het leuke Blommenkindersfestival. In het voorjaar krijgt dat een vervolg, als een werkgroepje zich over de vraag buigt hoe we de Molenstraat iets van zijn vroegere grandeur terug kunnen geven. Ik praat erover met Frank Roks, die bij menig Roosendaaler eerder bekend zal zijn als Bokkie.

“We gaan waarschijnlijk Time Out omtoveren in een typisch jaren zestig jongerencafé. Dan kunnen de ouderen ook weer eens een discotheek van binnen zien. Het zou natuurlijk prachtig zijn als we een aantal kasteleins van weleer achter de toog kunnen krijgen”, vertelt Frank me. “In café De Moriaan komt binnenkort een expositie met werken van mijn hand die refereren aan de periode 1965-1975. Ik ben van het bouwjaar 1957 en ik heb de jaren zestig dus als jong knaapje mogen beleven.”

In die tijd had je drie uiterst populaire tienersozen. In Kalsdonk zat Atlantis, in de wijk Fatima was de HDC 2000 heel populair en in Keyenburg de K-soos. In samenwerking met het gemeentearchief brengt de stichting Blommenkinders in de zomermaanden een boekje uit met persoonlijke herinneringen van Roosendalers die deze periode redelijk bewust hebben meegemaakt.

Frank ‘Bokkie’ Roks staat al heel lang bekend als een jonge hond voor wie niets te dol is. Met zijn haren heeft hij nog allerminst zijn creatieve buien en ingevingen verloren, maar met Karin is er tegelijkertijd rust en evenwicht in zijn leven gekomen. “Karin is het mooiste wat mij ooit is overkomen. Eigenlijk kennen we elkaar al 21 jaar. Met geen mogelijkheid kun je dat meisje van toen er nog uithalen. Ze had iets jongensachtigs over zich. Roosendaal is niet zo groot, we liepen elkaar op straat wel eens tegen het lijf, maar verder dan wat oppervlakkige vriendelijkheden uitwisselen kwamen we niet. Tot die gedenkwaardige pakjesavond in 2003. Ik was weer eens een beetje zoekende, haar relatie was net stuk gelopen, en al snel vonden we meer dan troost bij elkaar.” Drie jaar later, in 2006, zijn ze door oud-wethouder Leo de Jaeger met elkaar in de echt verbonden.

Ondertussen hadden ze op De Meeten een schitterend pand ontdekt waarvan ze beseften dat dit hun toekomstige domein zou worden. Gedurende de negen maanden die volgden hebben ze keihard gewerkt om deze droom te realiseren. En je zult moeten toegeven dat een mooiere bevalling niet denkbaar is. Frank: “Dit is ons paleisje, hier voelen we ons thuis, hier kunnen we lekker ongestoord onze gang gaan, en van hier uit kunnen we op meerdere manieren aan onze toekomst bouwen.“

Samen met Karin heeft Frank nu de verantwoordelijkheid voor het eigen bedrijf in cult art, dat ze 2CREA8 hebben genoemd. Cult art, ook wel icon of iconic art genoemd, is een kunstvorm van schilderijen op doek met afbeeldingen van culturele helden. “Afgelopen voorjaar hebben we in Thailand kennis gemaakt met dit fenomeen en bij diverse schilderstudio’s een soort van ‘stage’ gelopen. Daar hebben we enorm veel van opgestoken”, vertelt Frank.

Een van de bekendste voorbeelden van cult art is natuurlijk de afbeelding van Che Quevara. Een leuk detail is dat Bokkie Che op dertienjarige leeftijd al schilderde in een tienersoos aan de Bredasebaan in Roosendaal en later op de soulkoffertjes die op de LTS als boektassen dienst deden. ‘Als iemand me toen verteld had dat ik daar later mijn brood mee zou gaan verdienen, had ik hem waarschijnlijk meewarig aangekeken.“

In Thailand ontdekten het tweetal dat er in Amerika en Engeland grote belangstelling bestaat voor cult art. Frank: “Nederland is helaas nog niet verder gekomen dan kopievormen. Door een vast patroon van meng- en spettertechnieken op alle werken en zelfs schilderijlijsten terug te laten komen, denken we een eigen lijn te hebben ontwikkeld die nooit honderd procent te kopiëren is.”

Recentelijk stonden ze met en aantal van deze werken op de Levensgenietersbeurs in de St. Jan en de reacties waren zeer bemoedigend. “Vooral op het portret van Rini Valentijn, die ons uiteraard veel te vroeg ontvallen is, hebben we leuke reacties gekregen. Het proces werkt als volgt. Een goedlijkende foto scan ik in, maak daar een print van, en teken die vervolgens zo natuurgetrouw mogelijk na. Door er allerlei tinten aan toe te voegen, ontstaat het speciale effect. Zo hebben we al heel wat personen zeer natuurgetrouw weten te portretteren”, wijst hij op de uitgebreide collectie in de atelierruimte onder de woning.

Frank spreekt zeer vaak in de wij-vorm en dat is niet toevallig. “Karin en ik doen vrijwel alles samen en dat gedurende 24 uur per dag. Zo was het in het begin van onze relatie en zo is het nu. Zelfs van het boodschappen doen in de bouwmarkt weten we nog een leuk uitje te maken”.

Uit het beeld dat hij van haar schetst, doemt al snel het beeld op van de ideale vrouw. Ik geloof hem direct. Frank gaat enthousiast verder: “Het leuke is dat Karin zich binnen het bedrijf steeds verder ontwikkelt en dat we elkaar nog steeds beter gaan aanvoelen. Hier aan De Meeten leven we als God in Frankrijk – in de zomermaanden eten we ’s ochtends stokbrood op het pleintje voor het huis – en ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lekker in mijn vel heb gezeten.”