Etalages kijken in Roosendaal

Het verhaal

Begin jaren 60. We woonden in de Boulevard Antverpia. Een gezin met vijf kinderen. Vier meisjes, in identieke keurige jurkjes door moeder gemaakt, en een jongen. Af en toe gingen we op zondagavond etalages kijken op de Oude Markt en in de Molenstraat. Dat kon toen nog, want er zaten nergens rolluiken voor de winkels; van vandalisme of inbreken was toen weinig of geen sprake. Tegenwoordig zouden we zeggen: “We gaan even een ommetje maken.”

Eerst die (in kinderogen) ‘lange’ Badhuisstraat door, langs de KaVeWe, ‘de Schuiven’ over en dan was je op de Markt. Bij Pietje Braat was een hele lange losstaande etalage, waar je helemaal omheen kon rennen, wat we dus veelvuldig deden. Bij het oude Raadhuis stond een frietkraam, waar we verlangend naar keken als we er, de heerlijke lucht opsnuivend, voorbijliepen.

Maar eerst moesten we de Molenstraat nog doorwandelen. Die deftige Molenstraat met zijn voorname oude huizen en prachtige winkels. Als kind had je natuurlijk niet echt interesse in de etalages. Je lette meer op de tegels waarop je liep. Telkens een tegel overslaan en niet op de voegen trappen.

Terug naar de Markt en dan werd het spannend… Krijgen we deze keer friet of niet? De enkele keer dat het antwoord bevestigend was, werden er twee puntzakken van 15 cent zonder mayonaise gekocht en die moesten we dan met z’n allen delen. En gelukkig dat we dan waren…