Menu

De laatste Heilige Mis in de Heilig Hartkerk 2006

Het verhaal

Roosendaal, 26 november 2006

In een plechtige viering werd het gebouw, zoals men dat noemt, ontwijd. De altaarstenen en relikwieën werden verwijderd. Het orgel speelde voor de laatste keer. Het orgel waar onze schoolmeester Luykx van de Sint Georgeschool jarenlang de Heilige missen op begeleidde. Elke maand ging hij rond in de wijk om geld in te zamelen tot behoud van het kerkorgel. En nu wordt het verkocht! Enkele jaren geleden is schoolmeester Marinus Luykx, dirigent, vioolspeler en organist overleden. Hij was elftalleider en speaker bij voetbalclub RBC. Een veelzijdig en bekwaam persoon. Hij stelde bij RBC de jeugdelftallen samen. Je probeerde altijd bij hem in een goed blaadje te komen staan, om opgesteld te worden in een elftal.

Het Evangelieboek en de Godslamp werden weggedragen. Er vloeiden tranen en met regelmaat brak de stem van spreekster en spreker, zeer emotioneel dus allemaal. De parochie waar ik circa 66 jaar geleden ben geboren en Kerk waarin ik circa 66 jaar geleden ben gedoopt. Het dopen moest nog dezelfde dag gebeuren. Dit vanwege de geloofsovertuiging. Mocht de boreling plotseling overlijden die dag en hij of zij was niet gedoopt, dan ging hij of zij niet naar de Hemel. Maar naar het Vagevuur of nog erger naar de Hel. De parochie waar we op straat knielden uit eerbied, wanneer de pastoor of één van de kapelaans fietsend met het Heilig Oliesel op weg waren naar een bediening of stervende. Om haar of hem de laatste sacramenten der stervenden toe te dienen. De Kerk waren wij! De bewoners van de Philipswijk en Kalsdonk: De Kroninkswijk. In 1935 werd de eerste steen gelegd en in 1936 werd de kerk ingewijd. En nu na zeventig jaar valt het doek! Maar wat komt ervoor in de plaats?

De beslissing om de kerk te sluiten en tot verkoop over te gaan was aan het Bisdom. In volgorde van belangrijkheid, mogelijkheid tot hergebruik, liturgische mogelijkheden en/of een medisch centrum. Voor de pastorie dacht men een hotel-restauranthouder te vinden. Passende woorden werden gesproken door Pastor Fons van Hees in zijn overweging. Waardering was er voor de vele vrijwilligers, die hun vrije tijd hadden ingezet voor de parochie en kerk. Triest dat zij al circa vijf jaren wisten dat “hun” kerk zou gaan sluiten. Toch deden ze in grote onzekerheid hun werkzaamheden, plichtsgetrouw en secuur. Allen kregen een plantje mee met rode bessen, want bessen verzekeren immers de toekomst van de plant enzovoort. Bovendien hoop doet leven. De eerste was voor Piet van Leeuwen, de oudste en meest actieve vrijwilliger. Piet was in mijn jonge jaren Hopman bij de Verkenners in onze parochie. Een zeer sympathieke man van wie we als jongeling veel steun en goede raad kregen. En een man die we konden vertrouwen en die in de wijk woonde.

Het spreekt voor zich dat het een moeilijke en emotionele kerkdienst was. Onze Heilig Hartkerk van “oons Kasdonk” is dicht. Over en uit! De kerk waar stichter Pastoor George Konings met zijn kapelaans de “baas” was. In 1934 was hij de bouwpastoor en stichter van de Heilig Hartkerk. Vooral ook omdat zijn familie en bekenden niet onbemiddeld waren, was dit een grote aanzet om tot bouwen van de kerk over te gaan. De broer van onze pastoor was de bekende Roosendaalse huisarts dokter Nico Konings. Onze pastoor en de biechtstoel waar het altijd druk was. De meeste biechtelingen kregen als penitentie (Boetedoening) te horen “Bid maar drie wees gegroetjes”. Bij de kapelaans Van der Heijden en Lanen kreeg men veel meer voor boetedoening. Stilletjes vroeg hij keer op keer, vanachter het traliehekje gezeten “En edde vieze diengen gedaon Keesje?” Hij kende, ondanks dat het donker was in de biechtstoel, zijn biechtelingen allen bij naam, hoor. Geschrokken van de vraag was het antwoord altijd “Neije Meneer Pastoor”. Ik heb me wel eens een keer vergist door “Jao Meneer Pastoor” te zeggen. “Wa ist dan ventje?” vroeg hij, terwijl hij dan ging verzitten op zijn stoel, “vertel het is”. Ik vertelde dat ik met de tuinslang de ramen en deuren had besproeid met water. En dat het een blubber en natte zooi was geworden, volgens ons moeder. Ze was boos! “Oons moeder wier heel kwaod, ondaanks da ik ut goed bedoeld aar”, zei ik. Maar ik begreep al gauw dat hem dat helemaal niks interesseerde.

De biechtstoel waarin een zware sigaren lucht hingen waar het donker was. Met mensen die hadden gezondigd en om vergeving kwamen vragen. Een plek waar veel geheimen werden vertelt. En waar biechtelingen opgelucht uit de biechtstoel kwamen om aan de boetedoening te beginnen. Iemand die lang in de kerkbank bleef zitten om zijn boetedoening te doen, zou wel het een of ander uitgespookt hebben, meenden wij. Maar wat? De biecht, één van de zeven sacramenten in de Katholieke Kerk. De priester kan in naam van Christus de zonden vergeven aan de zondaar die komt biechten.

Roosendaal, 2012

De kerk, een rijksmonument, is door bestemming een gezondheidscentrum geworden. Van buitenaf is er weinig veranderd, doch binnenin de kerk is het zeer modern. De kerk is genomineerd voor de Brabantse Cultuurprijs 2011. En voor de Gulden Feniks 2011. De Gulden Feniks is de onafhankelijke stichting Nationaal Renovatie Platform (NRP). Deze looft elk jaar de prijs uit voor de beste renovatie- en transformatieprojecten. De kerk is gerenoveerd, gelukkig, en met behoud van de authentieke elementen. Zoals de markante muurschilderingen geschilderd door Gerrit van Geffen. Ik weet nog goed dat de Heilige Kruisweg door hem geschilderd werd, veertien staties. De schilderingen werden geschonken door parochianen, NN en de pastoor zelf. Pas wanneer er geld was voor een statie, maakte Gerrit van Geffen de schildering op de muur. En nog enkele mooie schilderingen op de ruwe bouwstenen zijmuren en gewelf in de kerk. Het Laatste Oordeel op de triomfboog is geschilderd in het watersnood rampjaar 1953. Prachtig! Ik heb het geluk gehad dat ik de man dit heb mogen zien schilderen. Een gezegde was in die tijd “Nog effe, amme gnoeg geld emme geheffe, dan komt ie wir: Gerrit van Geffen”.

Sinds 2010 in gebruik door huisarts, apotheek, fysiotherapie, thuiszorg, pedicure, maatschappelijk werk, Centrum voor jeugd en gezin. Wanneer ik de kerk passeer, kijk ik altijd nog even naar de wijzers van de klok om te zien hoe laat het is. De kerkklok. Jarenlang hebben er geen wijzers op de toren gestaan. Dit alles omdat Pastoor Konings alles wat hij kocht of liet repareren aan de kerk contant wilde betalen. Hij hield niet financiële schulden. Overigens kende men in die jaren 1940-1950 nog geen afbetalingssysteem. “Boter bij de vis”, “Handje contantje”. Direct geld!

Informatie
  • Gepubliceerd:
    26 juni 2017
  • Auteur:
    Cees Sep
  • Periode:
    2000 - 2009
  • Dit verhaal speelt zich af in:
    Roosendaal

Samen beleven we meer

Reacties op dit verhaal

Er zijn nog geen opmerkingen

Plaats zelf een reactie
over dit verhaal