De jurk van de zilveren bruiloft

Het verhaal

Vijftien jaar was ik en op kostschool, toen mijn ouders op 25 juni hun zilveren bruiloft zouden vieren. Het beloofde een grandioos feest te worden, met een uitgebreid diner in een restaurant, voor vele familieleden. Een prettige zorg zal het voor mijn moeder geweest zijn om zichzelf en haar vier dochters voor die dag chique te kleden. Het was haar wel toevertrouwd, ze had smaak en een goede ook. Er was in ons stadje een grote modezaak waar we altijd alles kochten en graag geziene klanten waren.

Daar ik op kostschool was zou moeder een jurk voor me uitzoeken en dat vond ik prima. Daags voor het feest mocht ik naar huis en blij toonde moeder me de jurk die ze voor me gekocht had. Ik was perplex: ik vond de jurk afschuwelijk! Heden ten dage zou iedere tiener zeggen: ‘Die jurk doe ik niet aan,’ maar aan zoiets dachten we toen niet. Moeder vond het wel vreemd dat ik niet enthousiast was, maar ze besefte niet hoe die jurk al bij voorbaat veel van mijn feestvreugde bedierf. Natuurlijk weet ik nog heel precies hoe de jurk was: beige shantung met diverse kleuren erin en in een van die kleuren, oranje, was een afhangende lap of ceintuur van crêpe de chine.

Op de feestdag zelf hoorde ik talloze keren: ‘Wat heb jij een leuke jurk aan,’ maar dat maakte voor mij niets goed, want ik dacht dat men dat maar uit medelijden zei, om me te troosten. Ik zou onder het dinder een vers opzeggen, en op het feestprogramma stond, ik meen als punt vier: ‘Toespraak door het jongste dochtertje van den huize’. Maar toen het zover was, liet het jongste dochtertje van den huize mooi verstek gaan. Was het verlegenheid? Of de jurk?

Tijden heb ik de jurk met tegenzin gedragen, maar heel langzaam aan werd het met die tegenzin toch minder. De complimenten over de ‘enige’ jurk bleven en dat kon toch niet altijd als troost bedoeld zijn! Na lange tijd pas durfde ik me op kostschool ermee te vertonen, daar oogstte ik zoveel bijval, en zelfs een non zei eens: ‘Kind, wat heb je toch een geweldig leuke jurk aan!’

Door dat alles begon ik er toch een andere kijk op te krijgen en toen de eerste tekenen van slijtage kwamen vond ik dat heel erg, want toen vond ik het zelf een beeld van een jurk.