Menu

Afscheid 2014

Het verhaal

Roosendaal, wintermaand, tussen Kerstmis en Nieuwjaar

Vrede, vrede, een veel gesproken woord.

Vrede, een woord dat men dikwijls hoort.

Mooie woorden, op “hoog” niveau gesproken.

Worden kort daarna echter weer gebroken.

Hoop op vrede voor alle mensen op onze aarde.

Ook daar waar conflicten in oorlogen ontaarden.

Waar zijn de grote gezagsdragers van “goede wil”.

Willen zij het? Hoe zien zij het? En met welke “bril”.

Ach was het toch ooit maar eens waar,

te beginnen aan een goed Nieuwjaar.

Dat donkere wolken langzaam verdwijnen.

En de zon voor iedere mens mag schijnen.

Want licht in momenten van zorgen,

geeft het uitzicht en hoop op morgen.

Geen oorlog of ellende, het is een must,

te wonen in een land van liefde en rust.

Het schept tussen mensen een grote kloof,

door oorlog te voeren tegen een ander geloof.

Hoop dat iedereen zou inzien, dat we allen gelijk zijn.

Het bespaart dan voor velen ellende en pijn!

Een mensenleven is kostbaar en uniek.

Doch de vrede echter, is nog altijd ziek!

Laten we samen de vrede bewaken,

om de wereld een beetje beter te maken.

Sluit vrede en schud elkanders hand,

Dan zal er vrede zijn in het land.

Afscheid nemen we nu van 2014.

We houden dat jaar voor gezien.

Een jaar waarin heel veel is gebeurd.

Er kon worden gelachen, maar ook getreurd.

Nu is het wachten op het nieuwe jaar 2015.

Ge weet het lezer, we zullen maar zien!

Van uit ‘t “Dal der Rozen” wens ik u allemaal,

Een goed uiteinde en een Zalig Nieuwjaar,

Twee duizend vijftien.

Roosendaol, wientermaond, tusse Kersmis en Nuuwjaor.

Vrede, vrede ‘n veul gesproke woord.

Vrede , ‘n woord dagge dikkels òòrt.

Mooie woorde, op ‘n “òòg” nievo gesproke.

Worre kort daornao egter wir gebroke.

Òòp op vrede vor alle meinse op òònze aorde.

Ok daor waor conflikte in oorlogen ontaorde.

Waor zijn de gróóte gezagsdraogers van goeie wul.

Wulle ze ‘t? Oe zien ze ‘t? En mee welleke “bril”.

Ach waar ‘t tog ooit mar ‘s waor,

te begiene aon ‘n goei nuuwejaor.

Da donkere wolleke langzaom verdwijne.

En ‘t zonneke vor iedere méins mag schijne.

Want ’t licht in memente van zὺrrege,

gif ’t uitzigt en òòp op morrege.

gin oorlog of ellende, ’t is ‘n must,

te wóóne in ‘n laand van liefde en rust.

‘t Schept tusse méinse ‘n gróóte kloof,

Dur oorlog te voere tege ‘n aander gelóóf.

‘k òòp da iederéén zou inzien, da me ammaol gelijk zijn.

‘t Bespaort dan vor veule ellende en pijn!

‘n Méinseleve is kostbaor en uniek.

Doch de vrede egter, is nog altij ziek.

Laote me saome de vrede bewaoke,

Om de weireld ‘n bietje beter te maoke.

Sluit vrede en schudt mekaore ‘d àànd.

Dan zal ‘r vrede zijn in ‘t laand.

Afscheid neme we nouw van 2014.

Me houwe da jaor dan mar vor gezien.

‘n Jaor waorin wir éél veul is gebeurd,

‘r kon worre gelache, mar ok getreurd.

Nouw is ‘t wachte op ‘t nuuwe jaor 2015.

Ge wit ee lezer, me zulle mar zien!

Van uit ‘t “Dal der Rozen” wéins ‘k oe ammaol,

‘n goei uitéind en ‘n Zaolig nuuwejaor,

Tweeduuzend veftien.

Informatie
  • Gepubliceerd:
    21 juni 2017
  • Auteur:
    Cees Sep
  • Periode:
    2010 - heden
  • Trefwoorden:
    Dialect
  • Dit verhaal speelt zich af in:
    Roosendaal

Samen beleven we meer

Reacties op dit verhaal

Er zijn nog geen opmerkingen

Plaats zelf een reactie
over dit verhaal