Menu

Wa me vruuger amaol zoal deeje speule op straot, enzo!

Het verhaal

Hienkelen op straot, het hienkelhok wier mee krijt of un stuk steen getékend op de stoep tegels. Ut beste krijt om te tékene da waar van un Heiligenbeeld da kapot gevallen waar. Stuk dus! En daor gieng dikkels nogal wa aon voraf or. Un vechtpartijke, en zo wa stoeie meej mekaor. Enfin!

Tien hokke, meej ut cijfer één tot en met tien. Dan moeste op éne voet, lienks of rechts, da dee ter nie toe,oe knie omhoog, van hok één naor hok tien gaon. Agge klompe aon aar, waar da best moejlek or. Sóóms moeste un blokske hout of un stuk stéén naor vore schuive in ut sjuuste hok. Jao, en da allemaol meej dieje éne voet.

En mitiesen. Da wȧȧr centen góóien naor de méét, un getrokken streep op zandgrond. Die ut dichtste bij de méét laag aar gewonne nétuurlek en die móóg da geld houe. Dén afstaand wier van tevore goed afgesproke. Aánders zou ut vechte geworre zen, das nogal wiebus. Da vechte kwaam nogal us dikkels vóór orre. We zate ur zó bove op, sooms waar de nie om aon te zien, zo zaag dur uit. Lȧȧndhakkertje. Da wȧȧr op un stévig stuk zaandgrond mee un mes zoveul mogelijk grónd zien te

verovere. Ge moes dan ok alderleie handelinge doen mee da mes, om weier te meuge gaon. En un mes, da aare we allemaol toen we jong ware. Da kreede al agge oe éérste cemmunie dee of méé oe verjaordag. Da waar eel gewóón or. En die ut mééste veróverd aar, ja da wȧȧr de winnaor!

Touwke sprienge, wie ut lȧȧngste vol kon houe,dubbeld of énkel. Aarde toevallug of expres, iemand geraokt mee da touw, aon z’n oren ofzo, dan waar ut gelijk lap op. At ie groter waar en staarker dan zo gaauw mogeluk maoke da ge weg waar. Boksprienge op straot, mee zo,n man of tien. Leutig zat orre. ‘T kostte amaol niks, ginne stuiver.

Réépe. Gaar un fietsewiel nodig zonder zónder spéken. En dan moeste mee un stokske op da wiel aard gaon lope. Zo aard móógelek, daor gieng ut ommers om.

Ok wa d’or! Otonummers opschrijve. In dieje tijd aar elke previncie z’n eige otokenteke nummers . Bevorbuld, Friesland waar te erkene aon “FR”. En oonze previncie “NB”, Limburg ”L”, enzovort. Dan zaate we meej z’n allen op de stoep de nummer plaote te notere. Frieslaand da waar un éind weg orre. Daor wier nog laang over geprot or. Wie zouw ut gewiest zen? En zone mooie oto! Gadsamme! Thuis zeeje we dan aon taofel ,turwijl we zaate te ete “W’emme méinse gezien uit Frieslaand”! Mar jao, zuveul oto’s kwame dur nouw ok nie dur de straot gereje op unne dag. Vandaor! Jao, ‘t ware eigeluk allemaol mooje oto’s. Héél bizonder aollemaol vor dieje tijd or.

Meulenairkes (meikevers) zoeken, vange en een touwke aon één van z’n pootjes. Da beesje wier dan in un luceféérs doske gedaon, om te bewaore. Méé un groen bladje of wa gras om te ete. En om um dan laoter wir te laote lóópe. Tis tog zóónde gewiest hé vor diej beesjes toen, mar ja, ge zijt jonk en ge doe wa om den dag dur te kommen hé.

Musse vange en naor de boerebóónd brenge. Daor krege we dan un paór ceinte vor. Meej un kolezeef moeste da doen. De kolezeef wier half op zunne kaant gezet, meej un stokske dur óónder en un laank touw. Daor onder wier wa bróód geleet en dan kwame de musse vanzelf onder ut héle geval ete. Zate dur un stelleke onder, dan moest aon de touwke trekke, en gáár prijs. Agge geluk aar, dan áárde wir un paor ceinte verdiend. Zo gieng da!

Ruite tikkertje speule. Vruuger wiere de ruite in de raome vast gezet meej stopvaarf. We deje dan ne spijker in dieje stopvaarf, verzichtig , mee un touwke gespanne. Da deje we, netuurlijk uit ut zicht asda ze oons nie zaage. Das nogal glad! Dan aon da touwke trekke, en da tikte dan zo op dieje ruit. De meinse die binnen in huis zaate, wiese ok nie wat ur op deej. En ze zaage niemes as ze de vurdeur ope deeje. Want wij zate dan weggekrope netuurluk, vurda we un pak slaog krege. Echt gebeurd orre, en wel in de Jacob van Heemskerck straot. Bij óóns wóónde die méinse in de bùùrt. Ut ware ok dikkels nog klaanten die bij oons vaoder in z’nne wienkel kwamen om vléés te kópe.

Aárd lóópe, sprinte en voeballe. ‘Twaar nie áánders. En zeker leutig. Vliegere. ‘t Kon amaol nie op. Steppe. Aon de vuirk un kartonneke mee ne wasknijper vast gouwe en ‘t geluid waar net as van ne brommer. Ja, fantesie volop orre, daor láág ut nie aon.

Netuurluk cojboj en indijaontje speule in de geburen. Ut gieng ur sówijle aard aon toe or. Un pijl en boog waor agge mee schoot. Ok noges ne keer oewe punt van de pijl zo scháárp mogelek maoke. Dieje pijl moes, at tie af geschote wier “blijve trille in de roos”!Wa emme wij gewóón veul geluk gad. Léves gevaorlek allemaol, mar jao ‘t liep dikkels goed af.

Nou amme toch mee de toer de frááns bezig zen dees maond (juli 2012), wuk oe nog wa vertelle. Bij de kráánt (toendertijd Braobáánts Nuuwsblad, teet nouw “BN De Stem”), gave ze aon degene die de naom van de etappe winnaor en de sjuuste tijd attie over de meet kwaam rȧojde, un tientje (tien gulden). Da wȧȧr veul geld orre vor dieje tijd. Ut “toer tientje” noemde ze da bij de kráánt. We emme dur ne kweet nie oeveul ingestuurd, mar noojt iets van g’oord. Logisch ok! As of die méinse bij de kráánt niks áánders te doen aren dan óóns briefkes na te kijke.

Wij aren ‘t gluk as amme bij óóns thuis un slachterij aren. Oóns vaoder kon zodoende makkeluk aon vȧȧrkes pies blaoze komme. Die wieren schóóngemokt, en opgeblaoze mee un fietspomp zo gróót as ne voebal. Aarde ginne fietspomp bij d’áánd, dan mar meej oewe mónd. Nie zo flaaw zen or. Daor deje we dan wa áárte in en hienge ze te dróge in de keuke bij de pláttebuis. Stienke die dienge jonge, da gao nogal déink. Oóns moeder von da amaol nie zo áárg orre. We ware goed bézig, da wáár ut vernaomste, zee ze eel verstáándig. Die opgedróógde vaarkesblaoze wieren gebrukt meej karreneval of Rommelpot méé t,ouwe jaor. Dieje tijd komt tur wir aon or. Of zomar vor de leut! Wij aaren dur tog genog bij oons thuis.

Bommekette. Daor áárde verscheiene grótes in. De kógels van un fietsewielas, mar ok van nen auto zun wielasse. Schóne blienkende, gróte van nen auto ware veul wéérd. Van un fiets mar gewóón! Knikkere mee alderleie kleuren, un gouwe waar méér wéérd. Knikkers wieren gemokt van klei. Ge móóg ur nie op trappe, wȧnt dan aarde poeier. Waar tie van un aander, dan kreed nog un flienk pak slaog ok, agge nie op tijd weg wáár. Meej un zwéép en ne tol, wiewe ut makkelek nen éle middag vol.

Meej Koninginnedag , bevrijdingsdag of áándere oranje fééste wier óónze step en un fiets versierd meej oranje papier, papiere blommekes van alderlei kleure en zulver papier. Van nun ouwe kienderwaoge onderstel maokte we un zéépkiest. Ne ouwe kienderwaoge waar zeldzaom or. Die kreed de zomar nie te pakke. Allemaol schóón versierd. En mar trappe jonges, en vechte wie tur in moog zitte. We reeje dan meej in den optocht naor d’Ouwe Mart. En daor stonge we de longe uit óóns lijf te zienge vor Koningin Wilhelmina. “Lang leve de Willemien”.

Ok nog toen Peer Bartelen 100 jaor wier. Die wóónde ok op de Gastelseweg, over de tweede schuive. Daoge laank duurde da féést. Tusse de twee schuive (spoorweg overgangen) wáár ut lienks en rechts versierd meej sliengers en ballonne. En daor mochte wij allemaol aon meej helpe.

We deeje dus ok wellus goeie diengen orre!

At d’appels, pere , pruime en perzike rijp ware, gienge we bógere bij de meinse in de bùùrt. Oonze achterbuurman die aar un goeie baon bij de belasting. En die gienge un paor kere per jaor op vekaansie. Da kon tie makkeluk doen ok . Want volgens oons vaoder verdiende ie gnoeg bij de belasting. Die méinse aare ok ne moestuin meej perziken, peren en appels. En ut waar de man z’n hobby. En dan vroogt ie aon oons vaoder of tie un bietje op wou lette as asse nie aon z’n fruit zoue komme. Oons vaoder dee da mar al te gére, waant die waar tog un bietje bang van dieje belasting méins. Waant wij vienge nogal es ne keer thuis wóórde op van, “mot ut in t’wit of mot ut in t’zwart”! Precies wiese we ok nie wa da betékende en wa gedaon, mar ut waar iets vremds. Mar ut ware gin vremden die kwame bógere, neije ut, ware z’n eige kiendere, de Sepkes.

In de Parklaon aarde Rozebottel struike staon, éél de laon vol, tot aon de Waoterstraot toe. As ze goed rijp ware konde ze opete. Die dienge ware best lekker. En asse nie rijp ware gienge we dur meej gooie, áánde vol. Nel, de vrouw van de kuister in d’eilig Hartkerk, éét ur is één op dur óóg gad. K’zal nóóijt vergete. t’Jonge, jonge, da zaag tur uit. Da wáár me ne consternasie orre. Die aare ok ne wienkel op de Gastelseweg, ne kruijeniers wienkel. En toen moes ze aon de klaante gaon vertelle wa tur gebeurd wáár! Nou die ware nuuws gierig or. Wie eet da gedaon? Den Daoder. Da waar eel belangrijk. Un pat oog noeme ze da. Nouw weet, ik ut alwir!

Ut wier eerst blááuw, toen leluk gruun, en op t’lest zowa gelig. Nou, nou! Ut eed tog un eel tédje geduurd orre vor da alles wir op z’n plek zaat, zo at moes zitte. Zo gaaw atter pliesie in de verte te zien waar, nouw dan ware we klaor meej speule or. Dan gienge we dur tusse uit. Jao, éne pliesie kon un ééle school in bedwang houe, in dieje tijd (circa 1950). Bij ut wielrenne, rondjes Parklaon-Gastelseweg -Spoorstraat –Lyceumlaan of amme naor de voetbal gienge kijke bij R.B.C. krope we ónder dun afgespanne draod dur. Dan stonge we vor aon zoda we ut beter konne zien. En dan kwaamt ur nun pliese op óons af en witte wa tie dan zee, “Allee mannekes, vuruit , gaot dis mooi áchteruit”! Toch mooi hé! Degene die te laot weg ware, amme iets gedaon aare wa nie moog, en nie in de gaote aren da tur ne pliesie aon kwaam, moese op woensdag na de middegert op ut pliesiebró straf werk komme schrijve. Bómke klimme, de vogels wieren dur allemaol bang van. En in de lantéérnpaol, zo óóg agge mar kon netuurlek .

We stonge in galm gaoten van d’eilig Hartkerk tore naor beneje te roepe. De meinse wiesen nie wa ze zaage. Oons vaoder stong van beneje naor bove te roepe of we asteblief naor beneje wouwe komme. We zouwe gin pak slaog krijge, zeet ie! Mar da gelóóf aare we nie. Daor aare we al te veul vor meegemaokt. Mar wel leutig amaol orre. En dan moese we vor straf vroeg naor bed. En ok daor aare we wir veul leut. Mee de kussens gooie,of spóók speule. Mééstal duurde da ok nie laank or.

At oons vaoder naor bove kwaam viel ut nogal meej, mar meej oons moeder konde dan ginne jéne káánt uit. Dak ut allemaol nog weet hé!

Zo, ut zit ur wir op vor van de week, de groete.

Informatie
  • Gepubliceerd:
    19 juni 2017
  • Auteur:
    Cees Sep
  • Periode:
    1940 - 1949
  • Trefwoorden:
    Dialect
  • Dit verhaal speelt zich af in:
    Roosendaal

Samen beleven we meer

Reacties op dit verhaal

Er zijn nog geen opmerkingen

Plaats zelf een reactie
over dit verhaal