Oóns vaoder zunne zadoek

Het verhaal

Z ̓emme ’t altij over òòns moeder durre schort,

mar òòns vaoder z ̓nne zadoek da waar ok wa orre.

Òòns moeder noemde ’t, z’n duuzend diengen doekske.

Wanneer z’nne zadoek éélemaol vuil waar zee ze ’’kom d’is ier gij met da vuil dieng’’!

Mar dan aar ie ok goed z ̓n best gedaon orre. En da wies òòns vaoder ok wel!

Òòns vaoder kon ze daor dan alléén mar gelijk in geve, die zee dan nie zo éél veul.

W’emme ̓t allemaol tog echt meegemaokt or, dieje leutige tijd hè.

Mar goed, allee ’k, zal ’t oe gaon vertelle, voruit, daor gaot ie dan!

Waar ’t waarm in d’n zomer, dan dee ie aon elke hoek ’n knóóp,

En g’aar zowaor ̓n zonne oed, teege ̓t zwéét en de zon.

Z ̓nne zadoek gebruikte ie ok as z’nne bril vuil waar.

Z ̓n schetse liet ie blienke bij de ’’Staoltjes’’ op ̓t ijs.

Zaat er olie op oe kleere, òòns vaoder, ja z’nne zadoek.

Bliende manneke speule, mee da dieng vor oe óóge.

Waarde bang agge wa vergaat dan leej ie in z’ nne zadoek ̓n knóóp.

En ge kon ’t er van op aon or, dat ΄t in orde kwaam.

En wa dèènkte van ΄n eige gemaokte schóóne parasjuut.

Sjuust, aon elleke oek ̓n touwke, vast gebonne mee ̓n gewigje,

dan de lucht ingóóie, en dan kijke wie de beste aar, en ̓t óógste kwaam.

Bij Boerke Mies in de Segersdreef gienge me errebeezies plukke.

IJ naam ze grust mee naor huis or in z’nne zadoek.

Viel ’d op oew knieje, en ̓t bleef lang bluuien,

nie naor den dokter or, neut bijlange nie, dur waar ommers niks aon d’aand.

En dan dee z’nne zadoek toch wir dienst as verbáánd.

Gienge we in ̓t Burregemééster Coenenpark ’d eendjes voeren,

Dan maokte ie er de baank mee schóón, om op te gaon zitte.

Z’nne keu mee schóónmaoke, at ie s’ondas gieng biljèèren.

In ’t café van Piet de Paus, [Peer de Paus] op de Gastelseweg,

recht teege over de Heilig Hartkerk Kerk.

̓k em ̓t ok wellis gezien, as at ie er z ̓n fiets mee poetste.

De propere mèèins! ,,Da mot allemaol blienke” zee tie dan.

,,Aon z’n fiets kunde n’nne mèèns erkenne” ,da zee òòns vaoder!

En wa òòns vaoder zee, zo waar ΄t, we wiesen nie beter.

̓n Bóótje maoken van ̓n klóómp en de vlag da waar? Sjuust!

Toen g’éél klein waar, maokte ie ’r n’nne kroel van.

Aàrde geblet of te veul snot, z’nne zadoek.

Ja ’t is waor or, z’nne zadoek loste, ’t op.

Ij dee op ̓t zaol van z,n fiets sóóms ’n zadoek.

Waorvor a t’ie da dee, da weet ik ok nie orre.

We gienge vlóóie vange, voer vor de visse.

In ̓t Rozenven, mar da waar ̓n èènd weg!

Sewijle sloog ie er vliege mee dóód,en leut da me dan aare.

Z ̓nne zadoek om appels en peere op te wrijve.

΄t Waar nóójt ginne witte zadoek mar aaltij n’nne róóie.

n’nne róóie mee witte, schóóne gestipte blommekes.

,,Daor ziede miender vuil op” zee oons moeder altij.

Róóie vlag aon d’n bagaoziegedraoger van z’n fiets,

at er iets wa lang waar vervoerd moest worre.

Wanneer amme we in ’t Vrouwenhof gienge bommekette,

wreef ie de kogels op tot ze blonke, mee z’nne zadoek.

Mee ’t rondjes loope waar ’t ’n start of eindvlag.

Da waare ,,rondjes van de Parklaan”, ze ligge d’r nog.

Of om te kijke waor at de wiend vandaon kwaam.

’t Gebeurde ’n ok dat ie er z’n schoene mee poetste,

mar da moes òòns moeder natuurlijk wir nie zien.

Dan waar ’t wir “allee jong, waor zijde gij nouw mee bezig?”

΄t waar dikkels tij ’n vraog en ,n aantwóórd tegelijkertijd.

Volleges òòns moeder bleef òòns vaoder n’nne ,,kwaojonge,,!

ij wou ΄t mar nie afleere, ze kon ΄r sooms nie aon uit!

ij zee, as amme stieren uit de wei gienge ’n haole,

da waar bij het kapelleke, van òòns lief vrouwke,

aon de Deurlechtsestraot op de kapelbaarg.

’’Nóójt mee n’nne róóie zadoek zwaaie’’ orre.

’’Waant dan ben d’r móói klaor mee’’ zeet ie dan.

Mar ja, wa doede agge jonk zijt en flienk eigewijs.

Toch prebéére, mee dieje zadoek, en dan aarde prijs.

,,Nouw gaoget gedonder begiene” zeet ie dan.

En dan vloekte ie, mar ij maokte glijk ΄n krύiske.

Jao me zaate ommers vlak in de bύύrt van òòns lieve vrouwke.

En dan krege me dur wir flienk van laanst netuurlek.

Ok mee karreneval kwaam ie goed van pas, in de Eratozaal, aon de Kaai.

n΄nne boerekiel,΄n zwarte pet en dieje róóie zadoek.

En in d’Eratozaol kon ’t féést begiene, gelóóft da mar.

Dieje zadoek, netjes gestreeke dur òòns moeder,

om z’nne nek, vastgouwe mee’n lucefèèrsdoske.

En ij waar nie d’n éénigste or, neut ,,’t waar ommers ,,Boerebal”.

Nou dan ek ’t zo’n bietje gad, dèènk ik,

Zeider ’t er nie mee ééns, dan kekte mar,

Meej éél veul groete orre, en tot noggis óóit.