de doden, ik ken ze niet.
Hun namen in steen, meer is er niet.
Ik weet dan ook niet zo goed
waar ik in stilte aan denken moet.
Aan hoe de angst in hun lippen beet
of aan hun lach eerder die dag
toen ze home sweet home deelden,
of drijven mijn gedachten gewoon af.
Twee minuten stil, geen woorden
om in weg te schuilen, gedachteloos
moet ik zijn, weerloos, net als zij
toen in die herfst hier hun leven ging,
en ik zonder omweg voel
hun granieten huid,
de laatste zin van hun bestaan.
In vrijheid raken wij elkaar aan.
Foto: “In remembrance of the heroes”, het eerste oorlogsmonument van Nederland, J. Schijven, collectie West-Brabants Archief.
Samen beleven we meer
Reacties op dit verhaal