De ellufde van de ellufde

Het verhaal

Het was elluf november s’aovonds om elf uur da iedereen die wa mee carnaval op aar in ‘t cafe waar, of mee de carnavalsclub, of zo maar om ‘t carnaval dit jaor is goed in te zette.

Besturen van de bouwclubs waren ok al druk in de weer, maakten plannen vor de stoet wat toch ieder jaor wir het oogtepunt van carnaval moes worre. Zochten geschikte meinse om al da waark uit te voere, uiteraard onder het genot van ‘t nodige natsel. Sjef zaat ok bij zo’n bandje, hij speulde mee carnaval gin armonica mar gewoon op unne trommel, da waar nie zo un gesleep en vor zunne rug waar da ok beter.

Zo ok dieen aovond van den ellufde, ze speulden da ‘t een lieve lust waar en dronken daorbij ok nog veul pientjes. Ze giengen van den ene naor den kroeg en zelf aren ze ok veul leut. Da gieng zo deur tot sluitingsuur. Iedereen aar zowa z’n zakke vol en de plannen vor dit jaor waren gemaokt.. Sjef aar z’n zakke ok goed vol, waar nie mir bekwaom om naor uis te gaon en waar dus mar bij Pinneke Veraart blijve slaope.

De rooie PUC aar dieen aovond uiteraard ok dienst, overal aar ie zijn eige laote zien en gelden. Iedereen wies ok al van da voorval van die kole daor s’aovonds laot in de polder. Er waar smaokelijk om gelache, mar de meinse aren ok al gezeed da laot dieen rooie nooit over zunne kaant gaon, Sjef zou in ‘t vervolg goed op z’n telle motte passe. Dieen rooie kon nie vergete en al elemaol nie vergeve, vroeg of laot zou ie Sjeffe pakke, al moest ie er nachte lang op zunne platte buik vor in ‘t veld ligge.

De rooie aar as laotste zunne ronde gemaokt en gekeke of iedere kastelein zun eige aon de sluitingstijd aar geouwe. Alles waar rustig, z’n dienst zaat er op en hij kon nou ok gaon slaope.

De PUC laag nog op zunne nest te slaope toen eel ‘t dorp al in rep en roer waar. Bij de slachter en bij de bakker wier er al volop over gesproke. Eddet al gezien zie vrouw Goorden tegen de bakkersvrouw. Wa mot ik gezien emme vrouw Goorde antwoordde de vrouw van de bakker. Nou da tuinhek rondom de voortuin van politie Verholen. Alf ‘t dorp is al uitgelope zoiets emme ier nog nooit gezien. Ge maok me wel benieuwd, wa is da daor dan. Ze emme vannacht eel ‘t hek versierd mee kole. Hij eed toch zo’n hek mee van die punte erop, nou ze emme op iedere punt ne grote kool gestoke. Om en om emme ze ne rooie-, en dan wir ne witte kool gestoke. Heel ‘t hek zit er vol mee, ik denk wel zo’n stuk of dertig. En op de stoep emme ze ok nog wa eierkole gestrooid. Op z’n poort emme ze in de midde ‘n rooie kool gestoke, ze ebbe z’n oge neus en mond uitgestoke en da ingeleed mee witte kool. De hoeke van zunne mond ebbe ze naor beneje af laote hange, zodat ‘t net lekt ofdat ie eel sjagerijnig is. En dan staot er bovenop dieen kool ok nog een polisiepetje. Ge wit nie wa ge ziet. Bij iedereen staon de traone in d’oge. T’is daor gewoon ‘n volksoploop, ge mot toch ok is gauw gaon kijke. Jao mar ik kan ier zo mar nie weg zee de bakkersvrouw. O jao zee vrouw Goorde nog vor ze de wienkel uitliep, d’r hieng ok nog ‘n bord aon de poort en daor stong op geschreve : edde nog kole, en mee kleine letterkes eronder: ik wel.

Van al da rumoer waar de vrouw van de rooie wakker geworre en ze aar uit ‘t raom gekeke wat er allemaol aon de aand waar. Mee groot oge aar ze ‘t schouwspel aongezien en een grote kreet gegeven. De PUC zaat in ene keer stijf rechtop in bed en vroeg aw is er allemaol aon d’aand. Nou motte toch is komme kijke wa da ze allemaol klaor gemaokt emme gemaokt aon oons hek. De PUC waar in ene wakker sprong uit bed keek uit ‘t raom en riep wel nondeju, wel godverdeju, dien godverse Houtepen, deze keer hang ik em op, zowaor ik Verhole heet. De rooie trok z’n broek en learzen aon, trok z’n gereelen over z’n schouwers, vloog mee drie tejen tegelijk naor beneje, trok de voordeur mee ene snok open, en riep naor ‘t verzaomelde volk: wie ee da nondeju geflikt ! Crisje van Doremaole aar nog ‘t lef om te roepe, ik geloof van meneer pastoor. Vuur spoot uit de ogen van de rooie. Hij gieng naor de poort de straot op, snokte mee wilde gebaore de kolen van het hek, smeet ze tegen de grond en staampte alles tot pulp, tot moes. Het waar twee minuten laoter ene grote puinhoop van witte en rooie koolblaore op straot, vervolgens trok hij het bord van de poort en sloeg et kort en klein. Terwijl de PUC naor binnen brieste aar Crisje nog het lef om te roepe : ge ed al ‘n aardig moestuintje meneer Verhole. De rooie keek in ‘t deurgat nog eens en sloeg mee ‘n klap de voordeur dicht. Binnengekomen trok hij zijn uniform aon, hij zou Sjef Houtepen wel eens aon zunne taand gaon voele, d’r waar der mar ene die em da geflikt zou kunne emme :Houtepen. Hij waar nog steeds nie gekalmeerd. Bij ‘t ouw kot van Sjef aongekomme klopte hij mee veul misbaaor op de deur. Vrouw Houtepen dee open en vroeg wat er aon de aand waar. Ik mot jou nie emme mar oewen vent zee de rooie. Dan edde pech want die em ik sinds giesteraovond nie mir gezien, die is mee de carnaval speule. Mee de carnaval mee, mee de carnaval mee schreeuwde de PUC, in de nacht rotzakkerij uithaole dat ist wat ie eed gedaon en aanders niks. Da zulde em dan zelluf motte vraoge zee vrouw Houtepen, mar ier is ie in ieder geval nie, ge zoekt ‘t mar uit mee oewen flauwekul en ze smeet de deur mee veul kabaal dicht. Da zal ‘k zeker doen riep de PUC nog nao en verdween terug naor uis.

Op weg naor huis zaag ie verdomme Houtepen lope en recht gieng ie erop af.

Wa edde me nou wir gelapt riep ie al van verre tegen Sjeffe. Ik zou ‘t nie wete meneer Verhole zee Sjef. Zunne kop wier steeds rooier, stong op sprienge, z’n ogen puilden bijna uit z’n kop, hij schreeuwde ‘t uit, ik zou ‘t nie wete, ik zou ‘t nie wete, nou sakkerju da gelazer vannacht mee die kole bij mijn uis. Waor edde gij vanacht allemaol uitgehange, da zou ik wel ‘s wille wete meneerke. Da motte mar aon Pinneke Veraart gaon vraoge die kan oew da allemaol aorfijn uitlegge. Die eed un goei bed, da slaopt prima en daor ben ik vannacht gewiest. Agged nie gelooft ge wit em te wone. Da zal ik zeker gaon doen zee de PUC. Ge mot doen wa ge nie laote kunt zee Sjef en maokte aonstalte om verder te gaon. Mee dat ie verder wou lope draaide Sjef z’n eige om en riep de PUC nog na : O, jao vor ik ‘t vergeet vor ‘t eind van ‘t carnaval zulde nog raore smoele zien.

Nao wat ie de afgelope morrege aar meegemaokt kon da nie veul goeds inhouwe wa zou dieen sakkerse Houtepen nou wir uit gaon vrete. De tijd zou ‘t lere.