Aombeie, de verkeerde tuub en ’n ouw burolaampke

Het verhaal

Bij ons thuis waar altij wel wa te lache, temeenste voor ons kienders dan. Vor ons vaoder of ons moeder waar ut dan soms nie zo leutig.

Ik denk da’k ’n jaor of acht waar en ons vaoder liep al ’n paor daoge mee un sjagrijnig gezicht rond en wij wiesse nie waorom. Wij are dochte we niks verkeerd gedaon; ’t ete waar net zo lekkers as aanders, ik aar ’t gras gemaaid en onze Jan aar d’n eg geknipt zo as we elke zaoterdag deeje, gin kwaoje berichte uit school, bodschappe gedaon voor ons moeder, dus wattur waar, ik wies ut nie.

Ons moeder zaag natuurlijk aon ons dat wij dur ok geen raod mee wiesse en riep ons bij dur.

Ze zee, ons vaoder ee pijn en durrum istie wa uit z’n doen. “Waor ettie pijn dan?” En ons moeder: “Jao da’s ’n bietje moeilijk, maoruh….tis aon ze bibs.” Wij meteen lache natuurlijk, mar da moese we nie doen waant da dee eel veul pijn voal astie aon de weecee moes. IJ aar d’r ok zalluf vor en wij keke mekaor aon zo van: oe doet ie dat erop, of zou ons moeder dat doen? En wir lache natuurlijk.

Saovus nao ’t ete stong ons vaoder op en zee: “nou gaonker zuvvul zalluf op doen dat morrruge zeker over is.

Nao ’n paor minuute kwaamtie trug beneeje en gieng mee ’n diepe zucht in zunne ròòkstoel zitte om de kraant te leze

Eve laoter sprongtie op en riep: “nou wor ’t godverdomme alleen mar erruger!” Wij schrokke ons eige kepot waant ij vloekte nooit en zeker nie zo aard. IJ stormde de trap wir op en eve laoter oorde we aon de gijser in de keuke dattie z’n eige aont doese waar. En da zomar dur de week. We snapten nou wel datie veul pij aar en durvde nie, zowas we aanders wellus deeje, de heetwaoterkraon beneeje ope draoie zoddade boven allen mar koud waoter kreeg.

Toen de does uitgieng bleef ut ’n kwartierke stil en ons moeder zee dasse docht dat da doese wel geolpen aar. Totda een afgrijselijke schreeuw van bove kwaam en ons moeder verschrokke de trap opstoof.

Wij dorve nie te gaon kijke wattur waar en zaate mekaor eigeluk alleen mar bang aon te kijke.

Eve laoter kwaam ons moeder wir beneeje en ze lachte ’n bietje. Daorachter kwaam ons vaoder mee d”n ouwe buroolaamp die altij bove op z’n buro stong. De laamp waar nooit krom gewiest mar nou wel, d’r zaat ok gin snoer mir aon en zonder iets te zegge gooide ons vaoder da laampke in de vullusbak dietie meer ’n flienke knal dichtgooide.

Wij keken um vraogend aan en ij zee: “eerst smeerde ik er midalgan in plek van spertie op. Toen ik gedoest aar wou ik is kijke om te zien oe of aster uit zaag. Mee ’n spiegeltje en da stomme burolaampke. Ik zaag ’t nie goed en zakte nog wa dur me knieje en ……. godver!”, ij vloekte wir, “da dieng stong onder stròòm en ik kwaam d’r precies mee me diengus tege”.

Ons moeder lacht ’n bietje mar onze Jan en ikke kunde begrijpe kwaame nie mir bij, gelukkig wiertie nie kwaod alleen moese we belove da we da nooit tege iemand zouwe vertelle.

Em ik nooit gedaon, nou ja opgeschreve, mar da’s iets aanders é.

Oja, mee ze verjaordag daorop hebben onze Jan en ik um ’n nieuwe buroolaamp gegeve.