Annekes herinneringen

Het verhaal

Anneke woonde in haar maagdelijke jaren nog bij haar ouders op de Fuis. Haar ervaringen met het mannelijke geslacht starten in de eindjaren van de tweede wereldoorlog, toen zij nog op de lagere school zat. De jongens uit de naaste omgeving zaten op de Cornelisschool, aan de Hulsdonksestraat en de meisjes op de Theresiaschool aan de Theresiastraat. De jongens, die afkomstig waren van de Wouwseweg liepen via de Theresiastraat naar hun school en lieten het bij het passeren van de meisjesschool niet na om hun bronstige gevoelens met gejoel en fluiterijen kenbaar te maken. Onderwijzeres juffrouw Bogaarts, volgens Anneke een van de oude tangen, raakte dan in paniek en wist niet hoe snel ze de zware overgordijnen dicht moest doen. Ze dacht zeker, dat de zaadjes zo binnen zouden vliegen.

Geen enkele blijk van warmte richting jongens werd getolereerd. Zelfs het smoezen met andere meisjes over het in verwachting zijn van haar moeder, werd afgestraft met een donderpreek in het kleinste kamertje van de school. Dat haar moeder in verwachting was, had Anneke gehoord via hun bedstee, die naast de bedstee van haar ouders was gelegen. Toen de ouders dachten dat de kinderen sliepen, hoorde ze haar moeder tegen haar vader zeggen “Ik denk dat het weer zover is, maar de kinderen mogen het niet weten hoor”. Positiekleding was er niet. Een lange mantel verborg de groei, maar op het laatst konden de knopen niet meer dicht, zodat het toch wel duidelijker werd. Eigenlijk was het allemaal tegenstrijdig. De kerk stimuleerde het krijgen van kinderen, maar er zat blijkbaar toch een taboe op, daar men alles in het werk stelde om het te verbergen. Tijdens de geboorte werden de kinderen ondergebracht bij familie en kennissen.

Sexuele voorlichting werd alleen gegeven, door er met elkaar over te praten, waarbij uiteraard allerlei fantasieën de ronde deden. Zo werd er verteld, dat wanneer ge van onderen ging bloeien, dat ge als ge er niet snel genoeg bij zou zijn, dat ge dan dood ging. De uitdrukking “ik heb opoe op bezoek” was algemeen in gebruik, wanneer ge ongesteld was..

Haar eerste menstruatie was een ramp voor Anneke. Ze wist zich geen raad en dacht echt dat ze dood zou gaan. Haar moeder troostte haar met de woorden “Nou worde een grote meid”. Op de vraag hoe lang het zou duren antwoordde moeder troostvol “een hele week en dat iedere maand tot aan oe vijftigste” Gaat er maar aan staan. Maandverband was er niet, maar werd gemaakt uit oude onderbroeken en hemden. Omdat er geen geld was kon men zich verder maar twee keer per week verschonen.

Periodieke onthouding, temperatuur opmeten en “voor het zingen de kerk uit” waren de methoden, die toegepast werden om kinderen voor te blijven. Dat dit vaak niet goed werkte bleek uit de vele zogenaamde voorkinderen. Vooral het zingen was gevaarlijk, aangezien velen zo muzikaal waren, dat ze vergaten op tijd uit de kerk te gaan.

Foto: Het schoolgebouw van de St.Theresiaschool. De lagere school voor meisjes is geopend in 1926. De school werd gesloopt in 1979. Collectie Heemkundekring De Vrijheijt van Rosendale, West-Brabants Archief.